มาชวนเล่นเกม

เปล่าเปลี่ยว วังเวง...บรรยากาศภายนอกช่างทำให้รู้สึกสยองขวัญสั่นประสาท เสียงฝนที่กระหน่ำตกลงมาอีกรอบดังกระทบหลังคากันสาด ทั่วบริเวณมืดมิด มองไม่เห็นอะไรเคลื่อนไหว นอกจากเม็ดฝน

ทำไมวันนี้มีแต่เรื่องน่าขนลุก พี่เฮที่ปั่นสตรอเบอรี่กระจายจนดูเหมือนปอบหยิบกำลังกินของสดอยู่ ก็ทำให้อกสั่นไปครั้งหนึ่งแล้ว นี่ยังมีเสียงเคาะประตูปริศนาที่หาคนเคาะไม่เจออีก ลมเย็นๆ พัดมาวูบหนึ่ง หนาวลึกผ่านไขมันสามชั้นที่พอกอยู่บนเรือนกายล่ำแทบปริ มุ่งมาดรู้สึกร่างกายตัวเองสั่นผับๆ รีบกระแทกประตูปิดเสียงสนั่นบ้าน ก้าวถอยหลังอย่างพรั่นพรึง

"โอ้ย ช้างเหยียบ!!!" เสียงห้าวร้องอย่างเจ็บปวด มุ่งมาดตาลีตาเหลือกกระโดดหนีอะไรบางอย่างที่เท้าย่ำลงไปด้วยความตกใจพอกัน บ้านสะเทือนราวเกิดแผ่นดินไหว พอเห็นที่มาของเสียงแล้วก็ค่อยถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

"โห...พี่ชัชนั่นเอง ตกอกตกใจหมด"

"ฉันต่างหากที่ต้องตกใจนะนายมาด เดินยังไงวะ เหยียบเข้ามาได้ ขาฉันหักหรือเปล่าก็ไม่รู้"

มุ่งมาดมองรุ่นพี่หนุ่มหล่อกว่า นั่งคลำขาตัวเองอยู่ข้างกล่องกระดาษสีน้ำตาลใบใหญ่ ทำหน้าตาบูดเบี้ยวต่อว่าเขา แต่เอ๊ะ...พี่ชัชเข้ามาได้ยังไง เมื่อกี้ไม่มีใครที่หน้าประตูนี่นา หรือว่ารุ่นพี่ของเขากลายเป็น...

"พะ พะ พี่ชัช เข้ามาตอนไหน ทะทำไม ผมไม่เห็น..." มุ่งมาดละล่ำละลักถาม

รุ่นพี่หนุ่มหล่อกว่าขมวดคิ้วมุ่น สงสัยไขมันจะอุดตันสมองน้องชายคนนี้เสียแล้ว "ฉันก็เข้ามาตอนแกเปิดประตูให้น่ะสิ แต่ทำไมแกมองไม่เห็นฉัน ฉันก็สงสัยเหมือนกัน ฉันเข็นกล่องใบเบ้อเร่อนี่เข้ามากระแทกแกจนตัวโยก แกยังไม่รู้สึก ลดความอ้วนซะบ้างนะ สงสัยไหล่แกจะหนาจนมองไม่เห็นพื้นแล้วละมั้ง" ชัชชัยบ่นร่ายยาว ส่ายหน้าด้วยความระอาใจ น้องชายคนนี้บางครั้งก็ดูฉลาด บางครั้งก็ดูจะบ้องตื้อยังไงชอบกล แต่ก็ยังดีที่เป็นคนจิตใจดี ไม่ค่อยมุ่งร้ายต่อคนอื่น

มุ่งมาดลองทบทวนดูก็นึกได้ ถ้าพี่ชัชก้มตัวเข็นกล่องเข้ามาเขาก็อาจจะมองไม่เห็น เป็นไปได้ แล้วไอ้อาการไขมันสั่นนั่นก็คงเพราะรุ่นพี่ชนเขาเข้าให้ แต่เขาไม่ได้สนใจเพราะกำลังคิดถึงแต่เรื่องสยองขวัญ ในที่สุดจึงยิ้มออกมาได้ ที่แท้ก็เป็นเขาเองนี่แหละที่คิดมากไป

"แล้วพี่เอากล่องอะไรมา" มุ่งมาดถาม เดินเข้าไปใกล้กล่องใบยักษ์ที่ดูเล็กลงไปถนัดตาเมื่ออยู่ใกล้เขา

"ของ" ชัชชัยตอบ "ฝากไว้ก่อน เดี๋ยวไว้วันหลังจะมาเอา"

หนุ่มตัวโตสงสัย...ของอะไร

"เออ แล้วตรีไม่อยู่เหรอ" ชัชชัยเห็นมุ่งมาดสนใจกล่องเหลือเกินจึงต้องหันเหความสนใจ

"อยู่ข้างบน แต่งสวยอยู่มั้ง ไม่รู้จะแต่งไปทำไม แต่งยังไงก็ไม่สวยหรอก" มุ่งมาดตอบพร้อมค่อนแคะพี่สาวคนสวยของตัวเองด้วยความอิจฉาที่ซ่อนเร้นในจิตใจ ชัชชัยไม่ถือสา พี่น้องคู่นี้มีวิธีแสดงความผูกพันกันแปลกๆ เขารีบพูดเข้าเรื่องที่ตั้งใจมาในวันนี้

"ว่าจะชวนไปเที่ยวต่างจังหวัด ออกเดินทางพรุ่งนี้เช้า"

-------------------------------

เช้า จ้า เช้า อิอิ
เปลี่ยนฉากบ้าง อยู่แต่ในบ้านเดี๋ยวจะเบื่อ ฮาๆๆๆ

เช้าแล้ว

หญิงสาวยืนนิ่งอยู่ตรงขอบหน้าต่าง สายตาเหม่อมองออกไปไกล

ริ้วแสงสีทองฉาบแต้มริมขอบฟ้า ค่อยๆ สลายความมืดมิดของรัตติกาล อีกไม่นาน ฟ้าทั้งฟ้าคงสว่าง

วันนี้ไม่มีฝน อากาศร้อนอบเอ้าแต่เช้าตรู่ รู้สึกร่างกายตัวเองเหนียวเหนอะ เป็นเพราะเมื่อคืนนี้เธอไม่ได้อาบน้ำ
หัวใจยังเต้นไม่เป็นปกติ นึกถึงเรื่องราวที่ลอยวนอยู่ในหัว

เรื่องเมื่อคืนนี้...

ชัชวาลย์มานอนค้างที่บ้าน ดื่มกับน้องชายรูปงามของเธอหมดเหล้าไปเป็นขวดๆ เธอพยายามห้าม เพราะพรุ่งนี้มีนัดต้องพากันออกไปเที่ยวแต่เช้า แต่ชัชวาลย์กลับบอกว่า ถ้าหากเขาเมา ก็จะไม่ขับรถ และจะนอนค้างที่นี่ ทำให้เธอได้แต่นั่งมองสองหนุ่มดวลแอลกอฮอล์

ในใจลึกๆ บอกกับตัวเอง เขาควรค้างที่นี่...

แม้ชัชวาลย์จะนอนห้องน้องชายของเธอ แต่ตรีกมลก็คิดว่า อย่างน้อย เขาก็อยู่ที่นี่ อยู่ใต้ชายคาเดียวกันกับเธอ

แค่นั้น เธอก็มีความสุขเล็กๆ ได้...แม้จะแค่เพียงวูบเดียว...

วงเหล้าเลิกราตอนห้าทุ่ม มุ่งมาดขอตัวขึ้นไปนอนก่อน โดยให้เหตุผลว่า เขาเมามากแล้ว และเขาไม่อยากอ้วกออกมาจนหมดแรง เขาเมาก็จริง แต่ก็ไม่รู้สึกแย่เท่าใดนัก แต่เขาบอกว่า ขณะที่เมาอยู่ หากเผลอไปมองหน้าพี่สาวที่เขาคลานตามมาจากท้องแม่ เขาอดคลื่นไส้ไม่ได้

และนั่น ทำให้ตรีกมลมีโอกาสได้อยู่ลำพังกับชัชวาลย์ ชายหนุ่มที่เธอแอบรักมาตลอดหลายปี

เขาเมามากพอสมควร และพยายามชวนเธออยู่คุยจนดึก แน่ล่ะ เขายังไม่เมาหนักเหมือนน้องชายสุดหล่อ จึงยังไม่มีอาการคลื่นเหียนยามสบใบหน้าขี้ริ้วขี้เหร่ของเธอยามนี้

เวลาผ่านไปชั่วโมงกว่า เขาเริ่มขยับเข้ามาใกล้เธอ ทั้งสองคนสบตากันเนิ่นนาน มือของเขาเอื้อมมากุมมืออันร้อนผ่าวของเธอ อากาศภายนอกน่าจะเย็นเยือก แต่ภายในห้องรับแขกในบ้าน ตรีกมลกลับรู้สึกว่ามันร้อนเหลือเกิน

เขาขยับเข้ามาใกล้ ใกล้เข้าไปอีก หญิงสาวหลับตาพริ้ม เผยอริมฝีปากรอรับ

ถึงเวลาแล้ว ที่เธอจะมอบ...

จูบแรก...

ให้กับเขา


ร่างเขาโผเข้ามา

หัวใจเธอเต้นระรัวเหมือนกลองมโหระทึกที่บรรเลงเพลงโหมโรง ถี่ยิบเหมือนจะทะลักออกมาจากอก ตรีกมลสัมผัสได้ถึงกลิ่นเหล้าที่คลุ้งไปทั่วร่าง หญิงสาวยกแขนทั้งสองขึ้นโอบรอบคอของเขา ทันใดนั้นเอง!

"อ้วก!"

เสียงชัชวาลย์โก่งคออ้วกดังลั่น

หญิงสาวค่อยๆ ลืมตาขึ้น สิ่งที่เห็น ทำให้ตรีกมลกรีดร้องเสียงสั่น

"พี่ขอโทษ...พี่ไม่ได้ตั้งใจ" เสียงของชายหนุ่มละล่ำละลัก

"เป็นอะไรไปคะ พี่ชัช?"

"คือ...พี่"

น้ำตาเริ่มไหลออกมา ตรีกมลเอ่ยด้วยน้ำเสียงเครือ "บอกความจริงมาเถอะค่ะ ตรีรับได้ ถ้าหากพี่ชัชจะพูดความจริง พี่ชัชรังเกียจตรีใช่ไหมคะ?"

เขาเงียบไปนาน เบือนหน้ามองไปทางอื่น คงไม่อยากสบตาที่เอ่อน้ำตาของเธอในตอนนี้

"บอกมาเถอะค่ะ บอกแล้วไง ว่าตรีรับได้ ถ้าหากพี่ชัชไม่พูดสิคะ ยิ่งจะทำให้ตรียิ่งอึดอัดใจมากขึ้น"

เขาสูดลมหายใจเข้าแรงๆ ในที่สุดก็พูดออกมา

"เวลาพี่มองหน้าตรีนานๆ พี่อดคลื่นไส้ไม่ได้"

หญิงสาวระบายลมหายใจแรงๆ "โธ่...พี่ชัช"

ตรีกมลพยายามกลืนก้อนสะอื้น ไม่อยากให้เขารู้สึกแย่ไปมากกว่านี้ เป็นเพราะเธอ เขาถึงได้อ้วกออกมา



++++++++++++++++
คำว่า "มา" จ้า^^

"มานั่งเขียนอะไรอยู่ตรงนี้ ตามาด"

ตรีกมลยิ้มแย้มแจ่มใสรับเช้าวันใหม่ พอลงบันไดมาก็เห็นชัชนอนหงายผลึ่งอยู่บนโซฟา นึกว่าเจ้าน้องชายร่างยักษ์จะกลิ้งโคล่อยู่ใกล้ๆ ที่ไหนได้ หันหลังมุดเขียนอะไรไม่รู้อยู่ใต้บันได

"ตื่นแล้วทำไมไม่ไปอาบน้ำแต่งตัวฮึ ดูซิ ชวนพี่ชัชกินเหล้าจนดึกดื่น เดี๋ยวก็ขับรถไม่ไหวหรอก ไปไป๊ เดี๋ยวพี่จะทำข้าวต้มรองท้องก่อนออกรถ"

หนุ่มน้อยร่างยักษ์คำรามแง่งๆ พลางถอยหลังกระดื๊บๆ ออกมาจากใต้บันได ลงจะลืมไปว่าข้างในไม่มีที่กลับตัว เนื่องจากธรรมชาติไม่ได้สร้างสรีระของมนุษย์ให้เดินถอยหลังได้อย่างการบินของนกฮัมมิงเบิร์ด (ที่มีขนาดตัวและน้ำหนักประมาณหนึ่งในหมื่นของมุ่งมาด) หนุ่มน้อยเลยต้องใช้เวลาไม่น้อยกว่าจะเอาตะโพกอูมๆ นำไหล่ตันๆ ออกมาจากช่องแคบๆ (ที่ตอนนี้บานขึ้นเยอะ) จนสำเร็จ

ตุ้บ!

เห็นน้องชายหลุดออกจากช่องใต้บันไดร่วงลงไปกับพื้นแล้ว ตรีกมลก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่ว่าอีกฝ่ายคว่ำหน้าหรือหงายหลัง เพราะมองทางไหนก็ทั้งกลมทั้งดำเหมือนกันไปหมด จะยื่นมือช่วยก็ไม่กล้า เกรงจะพลอยคว่ำตามไปอีกคนด้วยน้ำหนักของน้องชายซึ่งขนาดช่วงช่วง หลินฮุ่ย และหลินปิง พ่อแม่ลูกรวมกันยังอาย

แขนขาที่อวบหนาคล้ายต้นกล้วยถูกเหยียดออกตะกายอากาศคล้ายเต่าที่หงายท้องหรือไม่ก็แมลงสาบยักษ์ สักพักมุ่งมาดก็กลิ้งกลับไปนอนคว่ำจนสำเร็จ ก่อนจะงุ่มง่ามยืดตัวขึ้นยืน

"บอกแล้วอย่ากินมากนัก เฮ้อ..." ตรีกมลบ่นเบาๆ ใบหน้าหญิงสาวทั้งระอาทั้งเอ็นดูระคนกัน "ไปเลยไป อาบน้ำล้างหน้าซะให้สร่าง เสร็จแล้วมาปลุกพี่ชัชด้วยนะ พี่จะเข้าครัวล่ะ"

เจ้าน้องชายตัวดีขานรับไม่เป็นภาษาคน แล้วตะเกียกตะกายกึ่งคลานขึ้นบันได

ลืมสมุดทิ้งเอาไว้บนพื้น

ตรีกมลส่ายหน้า ก้มหยิบขึ้นมาหาที่วาง แต่ลายมือตัวเท่าหม้อแกงบรรทัดสุดท้ายทำใ้ห้สายตาเธอสะดุด

"ตรีกมลพยายามกลืนก้อนสะอื้น ไม่อยากให้เขารู้สึกแย่ไปมากกว่านี้ เป็นเพราะเธอ เขาถึงได้อ้วกออกมา"

หญิงสาวตาโต น้องชายของเธอเพ้ออะไรกันอีกเนี่ย ทั้งที่รู้ว่าเป็นการเสียมารยาท แต่ชื่อ "ตรีกมล" ตัวเท่าบ้านทำให้เธอตัดสินใจย้อนอ่านตั้งแต่บรรทัดแรก

"เช้าแล้ว

หญิงสาวยืนนิ่งอยู่ตรงขอบหน้าต่าง สายตาเหม่อมองออกไปไกล"

สายตาเธอไล่ปราดๆ อ่านต่อไปจนจบ แล้วพับหนังสือปิด เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันกับตัวเองเบาๆ

"ไอ้น้องชายเฮงซวย!"

"ซวยแล้ว!"

ชัชวาลย์ร้องลั่น ดีดตัวผึงจากโซฟาที่นอนอยู่ราวแผ่นหลังติดสปริง ดวงตาเจ้าเล่ห์ของเขาหรี่หยี ยกมือทั้งสองขึ้นมาขยี้ กระพริบตาถี่ๆ สองสามครั้ง พร้อมกับเกาศรีษะที่เส้นผมฟูฟ่องไร้ระเบียบของเขาแกรกๆ เหลียวซ้ายแลขวาเหมือนกำลังงง

"อะไรครับ พี่ชัช?" มุ่งมาดหนุ่มหน้าตาดีถามอย่างสงสัย ถอดชุดประหลาดออกจากร่าง เขาซื้อมันมาจากตลาดนัดจตุจักร เพราะเห็นว่ามันตลกดี เป็นชุดสวมขนาดใหญ่ รูปแมวอ้วนตลกๆ ที่ส่วนใหญ่มีอยู่ในสวนสนุก เขาฝันจะได้ชุดแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว เมื่อเขามีเงิน จึงไม่ลังเลที่จะซื้อมันมา ทุกครั้งที่เขารู้สึกสนุก เขามักจะนำมันออกมาสวมใส่ มองดูเหมือนคนอ้วนอุ้ยอ้าย แต่เขาก็คิดว่าชอบมัน เพราะมันตลกดี

บ่อยครั้งที่พี่สาวหน้าตาขี้เหร่ของเขาหัวเราะเยาะ และล้อเลียนว่า ใส่ชุดนี้แล้วเหมือนคนอ้วนจริงๆ แต่เขากลับยิ้มละไม แกล้งยอมรับแต่โดยดี คงไม่เป็นการดีนัก หากจะเถียงกันเรื่องหน้าตา เขาไม่อยากย้ำปมด้อยของพี่สาวตัวเอง

"รถพี่ไม่ได้ล็อก ได้ยินเสียงดังโครมเมื่อกี้ไหม?" ชัชวาลย์ค่อยๆ ก้าวไปที่ประตู ฤทธิ์แอลกอฮอล์คงยังกดทับประสาทบางส่วนของชายหนุ่มร่างใหญ่อยู่ มุ่งมาดสังเกตเห็นท่าทางของหนุ่มรุ่นพี่เดินไม่ค่อยตรงทางนัก

"รถชน?" ตรีกมลรำพึงเบาๆ มือปล่อยไม้เบสบอลที่เตรียมไว้จัดการน้องชายตัวดีลงกับพื้น แม้หน้าตาของเธอจะขี้เหร่ แต่ก็มักจะเล่นกับน้องแรงๆ แต่ครั้งนี้ ไม้เบสบอลในมือคงไม่ได้ใช้งานแล้ว

"น่าจะใช่...พี่ขอออกไปดูก่อนนะ" ชัชวาลย์ก้าวออกจากประตู

มุ่งมาดสลัดตัวเองออกจากชุดอุ้ยอ้ายได้สำเร็จ เขากลับมาหล่อล่ำเหมือนเดิมแล้ว ร่างปราดเปรียวโผนทะยานตามหลังชัชวาลย์ไปทันที


รถของชัชวาลย์จอดอยู่ริมถนนหน้าบ้าน เช้าแล้ว อากาศกำลังเย็นสบาย แต่ภาพที่เห็นเบื้องหน้าอาจทำให้ใจของหนุ่มร่างใหญ่ร้อนเป็นไฟ

มุ่งมาดแทบไม่เชือสายตาตัวเอง รถกระบะสี่ประตูจอมลุยของชัชวาลย์ที่จอดแอบแนบชิดอยู่กับรั้วบ้านริมถนน กลับถูกรถเก๋งบุโรทั่งของใครคนหนึ่งชนเข้ากลางคันพอดิบพอดี

รถคันนั้นพุ่งข้ามมาจากอีกฟากของถนน ตรงนั้นเป็นทางสามแพร่ง ตรงกลางมีเกาะกลางถนนกั้นอยู่ น่าแปลกที่รถเก๋งคันนั้นผ่านเกาะสูงตรงนั้นมาได้

ชัชวาลย์เดินปรี่ไปอย่างรวดเร็วราวธนูหลุดออกจากแล่ง เป้าหมายอยู่ที่รถเก๋งคันนั้น มุ่งมาดพยายามเพ่งสายตามอง เห็นคนขับยังไม่ยอมลงจากรถ ท่าทางไม่น่าไว้ใจ เขาจึงรีบสาวเท้าตามไป

ชัชวาลย์เคาะกระจกรถเก๋ง ครู่หนึ่ง กระจกบานนั้นก็เลื่อนลง เผยให้เห็นใบหน้าคนขับคู่กรณี

"ฝรั่ง?" มุ่งมาดอุทาน เขาเหลือบมองใบหน้าหนุ่มรุ่นพี่ เห็นชัชวาลย์มีสีหน้าประหลาดใจแวบหนึ่ง แต่สภาพของรถกระบะคู่ใจที่เพิ่งถูกชนคงทำให้เจ้าของรถเก็บงำความสงสัยนั้นไว้

"can you speak thai?" ชัชวาลย์สงสำเนียงออกไป มุ่งมาดขมวดคิ้ว พอจะจับใจความได้บ้าง

ฝรั่งคนนั้นสีหน้าอึกอัก ก่อนจะตอบเบาๆ " I'm speak a little"

"why you...เฮ้ย! พูดได้ก็พูดสิวะ ส่งภาษาอยู่ได้!" ชัชวาลย์ตวาดลั่น เมื่อครู่คงเผลอลืมตัวพูดตามฝรั่งไป

ฝรั่งพยักหน้า 'โอเค"

"ทำไมคุณขับรถข้ามเลนมาชนรถผมได้?" หนุ่มร่างใหญ่ยิงคำถามออกไป

ฝรั่งหัวเราะเจื่อนๆ "ไอเมาเหล่า"

"เมาเหล้า?"

"แม่นแล่ว...มาวเหล่า"

มุ่งมาดยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ ฝรั่ง กลิ่นละมุดโชยหึ่งเข้าจมูก "คุณเมาแล้วทำไมขับรถล่ะ ดูสิ เกิดอุบัติเหตุจนได้"

ฝรั่งยิ้ม "ไอหม่ายได้ดังจาย"

"ไม่ได้ตั้งใจครับ ไม่ใช่ไม่ได้ดังใจ" มุ่งมาดเตือน

"อ้อ ไอไม่ได้ตั้งใจ เพื่อนไอมันชวนชนแก้วม้ากไปโหน่ย"

"แล้วจะคุยกันแบบนี้นานไหมครับ ทำไมไม่ออกมาคุยกันให้เป็นเรื่องเป็นราวข้างนอก" ชัชวาลย์ที่หงุดหงิดอยู่แล้วโพล่งขึ้นอย่างเหลืออด

ฝรั่งเงียบไป

มุ่งมาดสังเกตว่า ฝรั่งคนนี้มีผิวขาวจนซีด ท่าทางเป็นชายร่างใหญ่และอวบอ้วน เขาสังเกตเห็นไขมันตรงหนอกคอ เนื้อตรงนั้นพอกพูนเป็นชั้น มองดูราวกับใครเอาดินสอพองมาโปะไว้

"ว่ายังไงล่ะครับ หรือว่าคุณชนรถผมพังแล้วจะไม่รับผิดชอบ หรือว่าจะให้ผมแจ้งตำรวจ?" ชัชวาลย์เร้า

ฝรั่งคนนั้นมีท่าทีอึกอัก

"ท่าทางเขาไม่อยากออกมาจากรถนะพี่" หนุ่มรูปงามหันไปกระซิบกับชัชวาลย์ ว่าที่พี่เขยของเขา เขาไม่แน่ใจนัก ว่าชัชวาลย์มีปัญหาด้านสายตาและการมองเห็นหรือไม่ ใครจะไปนึก ว่าคนหน้าตาดีรองจากมุ่งมาดอย่างชัชวาลย์จะมาหลงรักสาวขี้เหร่อย่างตรีกมลพี่สาวของเขา ทั้งที่ฐานะทางบ้าน ก็แทบจะไม่มีอะไรเลย

ชัชวาลย์เพ่งมองไปในรถเก๋ง ตะคอกเสียงดัง อารมณ์ของเขาคงยังไม่คลายฉุนเฉียว

"ว่ายังไงกันคุณ! ทำไมไม่อยากลงจากรถ"

ฝรั่งยิ้มอายๆ "โผมม่ายได้สว่อม ก๊างเก๋งขราบ"

"อะไรของมันวะ?" ชัชวาลย์ทำหน้าฉงน หันมาถามเขา

มุ่งมาดถอนใจเบาๆ "เขาบอกว่าไม่ได้สวมกางเกงน่ะพี่"

"ไม่ได้สวมกางเกง? แล้วมันแก้ผ้าขับรถมาได้ยังไงวะ?"

เขาส่ายหน้า "จะไปรู้เหรอพี่ เมื่อคืนผมก็เมากับพี่อยู่ที่บ้านนี่ ไม่ได้ไปเมากะตาฝรั่งคออึ่งคนนี้มาสักหน่อย"

"เออ...ฉันก็ถามไปงั้นๆ แหละ แล้วจะเอายังไงกะตานี่ดี"

เขาครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก็นึกออก "เอาอย่างนี้สิพี่ ให้เขาเข้าไปคุยกันข้างในบ้านเรา ระหว่างนี้ เราก็โทรฯเรียกประกัน"

ชัชวาลย์พยักหน้า "ก็ดีเหมือนกัน" หนุ่มร่างใหญ่หันไปเรียกฝรั่ง "เฮ้...คุณ ออกมาจากรถ แล้วเข้าไปคุยกันในบ้านน้องผมคนนี้ดีกว่า"

ฝรั่งคู่กรณีทำท่าลังเล

'มาเถอะน่า..."

"โพม หม่ายได้ส่าย กางเก๋ง"

"รู้แล้ว ไม่เป็นไรหรอก ก็ออกจากรถแป๊บเดียวก็เข้าบ้านเลย ไม่มีใครเขาทันเห็นหรอก"

"โผมมายถึง กางเกงนาย ก่อมายด่ายส่าย"

"หา!" สองหนุ่มอุทานขึ้นพร้อมกัน "ไม่ได้ใส่กางเกงในด้วย?"

ฝรั่งยิ้ม

"มันขับรถแล้วทำอะไรไปด้วยหรือเปล่าวะ ถึงไม่ได้สวมกางเกงใน?" ชัชวาลย์หันมากระซิบกับเขา

มุ่งมาดอดหัวเราะไม่ได้ เอ่ยกับฝรั่งเบาๆ "ออกมาเถอะครับ แล้วก็วิ่งปรู๊ดเข้าบ้านไปเลย เดี๋ยวผมจะหากางเกงมาให้ใส่"

ฝรั่งยิ้มละไม พยักหน้ารับคำอย่างว่าง่าย ก่อนจะเปิดประตูออกจากรถ

"เฮ้ย!" มุ่งมาดร้องลั่นกับภาพที่เห็น ฝรั่งคนนั้นร่างท้วมเทอะทะ หรือจะเรียกได้ว่าอ้วนตุ๊ต๊ะ ไขมันก้อนใหญ่ปิดบังความเป็นชายของชาวตะวันตกจนมิด เขาไม่แน่ใจนัก ว่าฝรั่งคนนี้มีอวัยวะส่วนนั้นหรือไม่ ในเมื่อมองดู เห็นแต่ไขมันสองก้อนวางซ้อนกันอยู่เต็มร่าง

เหมือนชายชาวตะวันตกจะรู้ถึงความคิดเขา จึงหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

"โผมก็มี ปีโป่เหมือนคุณนะ เพียงแต่มันใช้การไม่ด่ายมาหลายปีแหล่ว เฮนหมาย?"

ฝรั่งดึงก้อนเนื้อที่ปิดบังส่วนนั้นขึ้นมา มุ่งมาดสุดจะทนความพิเรนทร์ของแขกที่ต้องจำใจรับเชิญ เขาหันหลังกลับบ้าน วิ่งปราดไปยังห้องน้ำ ก่อนจะอ้วกออกมาอย่างสุดกลั้น

เขายังเมาอยู่ แต่ก็ยังไม่รู้สึกอะไรนัก จนได้เห็นภาพสะอิดสะเอียนของฝรั่งพิเรนทร์คนนั้นเมื่อครู่ เขาจึงกลั้นไว้ไม่อยู่


มุ่งมาดกลับมาที่ห้องรับแขกอีกครั้ง เขาอ้วกออกมามากจนแทบไม่มีแรง ไม่แน่ใจนัก ว่าวันนี้ จะได้ออกไปเที่ยวหรือไม่ ยิ่งมีอุบัติเหตุเกิดขึ้นหน้าบ้านแบบนี้

ฝรั่งต้นเหตุนั่งยิ้มอยู่บนโซฟา ท่อนบนสวมเสื้อยืดสีขาวตัวเดิม ท่อนล่างสวมกางเกงขาสั้นของเขา หนุ่มรูปงามเดาว่า ตรีกมลพี่สาวขี้เหร่ของเขาคงไปหามาให้

ชัชวาลย์ยืนหน้าบึ้งอยู่ริมหน้าต่าง ท่าทางยังไม่หายหงุดหงิด ผิดกับตรีกมล ที่กุลีกุจอหาน้ำหาท่ามาต้อนรับแขกที่รับเชิญเข้ามาพร้อมด้วยปัญหา

"My name's peaton Don" ฝรั่งแนะนำตัว

'พูดไทยได้ไม่ใช่หรือครับ" มุ่งมาดท้วง

ผู้มาเยือนหัวเราะ

"โผมชื่อ พีตั้น ดอน เรียกว่าพีตั้นเชยเฉ่ยก่อดาย"

"พีตั้น ดอน? ชื่อประหลาดจังค่ะ" หญิงสาวหัวเราะเบาๆ สบตากับฝรั่งร่างใหญ่ ที่ท่าทางขี้เล่น





.....โอย...ยาว พอแระ...
คำว่า"เล่น"ละกัน
มาต่อเด้อค่า.....

มาย้อนอ่าน ตกลงพระรองชื่อชัชชัยหรือชัชวาลย์กันแน่นี่?

เชื่อแล้วว่าแค้นจัด ฮ่าๆๆ

เพิ่งรู้เรอะ พี่พีท ฮ่าๆ มันยางไม่จบแค่นี้แน่^^(เสียงทวงแค้นของอสูรร้าย)

เดี๋ยวแผ่เมตตาให้นะ ^^"

ฮึ่ม...จอมมารพีตั้น

ช่วงนี้งานชุก เดี๋ยวไม่ทันก่อนไป ยังมาต่อไม่ไหว รอสาวๆ มาช่วยดีฝ่า

แบร่..จ้างให้ก็ไม่มีใครมาช่วย

รอก่อนๆ อย่ากังวลไปท่านอสูรร้าย พีตั้น ข้าน้อยขอไปคิดแผนย้อนรอย มุ่งมาดก่อนนะ แล้วจะกลับมาช่วยท่านอีกครั้ง แต่ว่านามกรของท่านช่างได้ใจข้าจริงๆ ท่านพีตั้น ฮ่าฮ่าฮ่า

ดีมาก...มาเล้ย..มารุมฉันกัน
ฉันมันหัวเดียว กระ...ลีบ นี่

มาเล่น มาเล่นด้วย...ชอบ ๆ ๆ ๆ ไม่ได้มารุม
ปล่อยให้ ทำมะ กับ อะทำ ทะเลาะกันไป เราจะเล่นต่อนิยายกับบัดดี้ดีกว่า

เสียงฟ้าคะนองคำรามดั่งสนั่นจนรู้สึกว่าโลกทั้งโลกพลอยสะเทือนไปด้วย น้ำฟ้ากระหน่ำเทลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา หญิงสาวนั่งมองสายฝนนอกหน้าต่างอย่างหงุดหงิด เพราะนี่ก็เกือบสามชั่วโมงแล้วที่เธอต้องมาติดอยู่ที่นี่ มันน่าอึดอัดใจเหลือเกิน เธอเกลียดหน้าฝน เฉอะแฉะ เปียกชื้น ทำให้เนื้อตัวเหนอะหนะ และยิ่งวันที่ฝนเทลงมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยและไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงง่ายๆ อย่างนี้ด้วย น่ารำคาญใจเป็นบ้า

"บ้า...บ้า...บ้า...อีตาบ้า ไอ้คนบ้า " ฉันตะโกนออกมาเสียงดังแข่งกับเสียงฟ้าที่คำรามอยู่ด้านนอก ที่ฉันต้องตะโกนออกไปแบบนี้เป็นเพราะฉันคิดว่า จะทำให้ใบหน้าและสายตาทะเล้นของ 'อีตาบ้า' คนนั้นลอยหายไปจากที่มันวนเวียนอยู่แถว ๆ หน้าของฉัน และความแค้นมันคงหายไปด้วย

ปกติฉันก็เกลียดหน้าฝนอยู่แล้ว นายคนนั้นยังมาทำให้ความเกลียดของฉันเพิ่มขึ้นไปอีก ก็จะมีอะไรซะอีก ถ้าไม่ใช่เพราะความทะเล้นทะลึ่งของเขา

ก่อนที่ฉันจะเข้ามานั่งงุ่นง่านในหัวใจอยู่ในห้องนี้ ฝนที่เทกระหน่ำลงมาแบบไม่ลืมหูลืมตา ทำให้ฉันต้องวิ่งหาที่หลบฝน เพราะฉันวิ่งแบบไม่เงยหน้าดูทาง ฉันเลยชนเข้าอย่างจังกับคนตัวใหญ่ที่คงวิ่งหลบฝนแบบเดียวกับฉัน แรงปะทะของคนสองคนทำให้ฉันล้มลงก่อน คงเป็นเพราะฉันตัวเล็กกว่า แต่สุดท้ายเขาก็ล้มลงมาแถมล้มทับฉันอีกต่างหาก นั่นไม่ได้นำให้ฉันโมโหสักเท่าไหร่หรอก เพราะฉันรู้ว่ามันเป็นอุบัติเหตุ...แต่ที่ทำให้ฉันโมโหมานั่งหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่ตรงนี้ พอนายคนนั้นลุกขึ้นแล้วฉุดมือฉันให้ลุกตาม แทนที่เขาจะขอโทษ เขากลับมองฉันไล่ลงมาตั้งแต่หัวจรดเท้า พร้อมกับยิ้มทะเล้น สายตาทะลึ่ง ที่ฉันมองยังไงก็รู้ว่า 'อีตาบ้า' คนนั้นคิดยังไง แค่นั้นยังไม่พอ คำพูดที่ตามออกมาก่อนที่เขาจะเดินจากไป

" เออแฮะ...เห็นตัวเล็ก ๆ แบบนี้ อย่างอื่นไม่ได้เล็กตามเลยนะ ขนาดใช้ได้พอตัว"

และที่น่าเจ็บใจยิ่งกว่าทุกอย่างในตอนนี้คือ...ฉันกลับไม่ได้รู้สึกเกลียดนายคนนั้นเท่าที่ควรจะเป็น

สิ้นสุดที่คำว่า 'เป็น' มาต่อกันต่อไปเรื่อย ๆ นะคะ ทำท่าจะ 'ร้อน' ตามเจตนารมณ์ของบอร์ด สว. ซะแล้ว



ข้อความที่ต่อในส่วนนี้ ยกไปไว้ที่กระทู้ มาชวนเล่นเกม 2 แล้วนะคะ ใครอยากต่อแบบร้อน ๆ เชิญตามไปที่กระทู้ 2 ได้เลยค่ะ

อ้าว...ขอโทษ ขออภัยทุกท่าน เพิ่งย้อนกลับไปอ่านหน้า 1 กับหน้า 2 มา เพิ่งเห็นว่าต่อกันมายาวเหยียดแล้ว

แต่อิฉันมาเริ่มต่อคุณบัดดี้ใหม่อีกรอบ

แต่จะเอาไว้อย่างนี้แหละ เผื่อได้เรื่องใหม่อีกเรื่องหนึ่ง จากแค่ เรื่อง ฝนตกและคำว่า บ้า ของคุณบัดดี้คำเดียว

จะได้รู้ว่า แค่สถานการณ์เดียว มันแต่งได้ตั้งหลาย ๆ อย่าง ฮา ๆๆๆๆ (หน้าแตกอีกแว้ว)

กร๊าก โปรแกรมบอร์ดเขาวางเลขหน้าซ่อนๆ นิดหน่อยจริงๆ ด้วยแหละ

ชอบมากเลยค่ะ ขอบคุณนะค่ะ
มี กลอนพอเพียง มาฝากค่ะ
อ่านแล้วกำลังใจเพียบค่ะ สู้ๆนะค้าาา

ไม่ต้องบินให้สูงอย่างใครเขา...
จงบินเอาเท่าที่เราจะบินไหว
ท่าที่บินไม่จำเป็นต้องเหมือนใคร
แค่บินไปให้ถึงฝัน เท่านั้นพอ

หนูชอบเพลงรักๆใครชอบแนวรักๆลองไปที่นี่ดูค่ะ

ฟังเพลง เพราะๆ เพลงใหม่ ฟังเพลงใหม่ เพลงmp3 mp3ใหม่ คลายเครียดดีกว่าค่ะ
โหลดเพลง โหลดเพลงmp3ฟรี โหลดเพลงใหม่ โหลดเพลงฟรี ไม่มีนะค่ะ

อืม..อ่านไปอ่านมาก็ชักงงนะนี่ ตอนแรกบอกบ้านมีชั้นเดียวไม่ใช่เหรอนี่......แต่นายมุ่งมาดวิ่งขึ้นไปชั้นสองได้ไงนี่
เอ๊าๆๆๆๆๆ ไม่เป็นไรขอ ลุงเล่นด้วยคนเด้อ เอาหนุก ๆเด้ออย่าซีเรียส...เข้ามาอ่านก็รักษาระยะห่างไว้ตั้งปีหนึ่งแนะ เห็นอ่านแล้วมันสนุกก็อยากจะเขียนมั่ง แฮะๆๆๆๆ
........................................................................................................

"ลั่นทม...เอ็งไม่ต้องมองข้าอยางนั้น เอ็งก็รู้ที่ข้าต้องทนทุกข์ทรมานอย่างนี้ก็เพราะเอ็ง แต่วันนี้ทุกสิ่งที่ข้ารอคอยกำลังจะมาถึงแล้ว...ฮึ ๆๆๆ" สาวใหญ่เฮ ยอง จุน ตวาดลั่นพร้อมกับลุกขึ้นยืน แสยะยิ้มให้เธออย่างน่าหวาดกลัว ตรีกมลรู้สึกมึนงงกับเหตุการณ์ที่อยู่เบื้องหน้า สมองที่มีรอยหยักอย่างจำเขี่ยของเธอหมุนติ้วเหมือนโดนเตะจากนักมวยไทยอย่างนอบน้อม

ลั่นทมที่พี่เฮพูดถึงคือใคร....?
ทำไมพี่เฮ... ถึงกลายสภาพเป็นอย่างนี้ไปได้?
งวดหน้าหวยจะอออกตัวไหน?
เงินที่วินมอเตอร์ไซค์หน้าปากซอยยืมไปจะได้คืนไหม?
พรุ่งนี้ปลาทูจะตัวละเท่าไหร่?
คำถามต่าง ๆ เริ่มประดังเข้ามาในหัวสมองของตรีกมลอย่างไร้คำตอบ
"พี่เฮ..พี่เฮ จำตรี ไม่ได้เหรอคะ นี่ตรีกมลไงคะ" เธอพยายามดัดจริตทำเสียงเหมือนนางเอกหนังไทยสมัยก่อน เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ และหวังลึก ๆ ในใจว่าพี่เฮอาจจะจำเธอได้

เปล่าประโยชน์...ปีศาจสาวในร่างของเฮ ยอง จุน จ้องมองเธออย่างเคียดแค้น พร้อมกับกระโดดขึ้นไปตีลังกาหลังสองรอบใส่เกลียวอีกครึ่งรอบ และม้วนหน้าอีกสามรอบ พุ่งทะยานตรงดิ่งโถมเข้าหาร่างเธออย่างหิวกระหาย................ แล้วทุกอย่างก็กลับเข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง เงียบ และเงียบสนิท เงียบจนอดคิดไม่ได้ว่า มันช่างเงียบเหมือนความเคลื่อนไหวของ ส.ส บางประเทศในยุคที่ผู้นำคนใหม่พิสมัยปลายปืน M-16
มากว่าการยกมือในสภาสูง ใช่มันเงียบอย่างนั้นจริง ๆนั่นแหละ

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ทำไมมันมาขึ้นหน้านี่ได้ล่ะนี่
ป้า..ดดดดดดดดดดดดดดดดดดธิโธ

ไอ้เราก็ลืมดู นึกว่ามันมีหน้าเดียว ฮะๆๆๆๆ ขออภัยเป็นอย่างสูงเด้อฮ ะๆๆๆๆ

ไอ้เราก็ลืมดู นึกว่ามันมีหน้าเดียว ฮะๆๆๆๆ ขออภัยเป็นอย่างสูงเด้อฮ ะๆๆๆๆ

ขอบคุณมากค่ะ ชอบเล่นมากเลย