มาชวนเล่นเกม

บ้าชัดๆ...
หญิงสาวสบถกับตัวเองภาพที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าของเธอตอนนี้
ขยี้ตาที่พร่าเลือนอีกครั้ง พยายามมองฝ่าม่านฝนสีขาวออกไป เงาสีดำเคลื่อนไหวตะคุ่มอยู่ตรงนั้นเริ่มชัดเจนขึ้น
คน...
เธอพยายามเพ่งมองให้แน่ชัด
ใคร?....
ร่างนั้นพยายามฝ่าสายฝนเข้ามาทางบ้านเธอ
เงาสีดำวูบเข้ามาทางด้านล่าง
จิตใจเริ่มประหวั่น นาทีนั้น บางสิ่งก็บังเกิดขึ้นในจิตใจที่วิตกจริต
ใครบางคนกำลังมาเยือน
เสียงเคาะประตูดังขึ้น




ตามมาเลยจ้า^^
ใครที่อารมณ์สุนทรี
มาเอาคำว่า "ขึ้น" ไปต่อหน่อย

ขึ้นไปชั้นสองก็ไม่ได้ หญิงสาวมองไปรอบๆ บ้าน ก็บ้านเธอเป็นบ้านชั้นเดียว แล้วจะให้เธอขึ้นไปหลบที่ไหน หญิงสาวรู้สึกหวาดกลัวอย่างบอกไม่ถูก น้องชายที่หวังจะพึ่งพาได้ วันนี้ก็ไม่อยู่ ป่านนี้แล้วยังไม่กลับบ้านอีก เธอทำใจกล้า ตะโกนออกไป

มาต่อเล่นๆ สนุกๆ อย่าทิ้งคำยากไว้สิคะ
คำว่า "ไป" น่าจะต่อง่ายนะคะ ^-^

"ไปให้พ้น ไม่มีคนอยู่" หญิงสาวตะโกนออกไปแล้วก็เพิ่งนึกได้ ถ้าไม่มีคนอยู่แล้วใครล่ะที่ตะโกนไล่ ฉิบเป๋ง เธอตบหน้าผากตัวเองอย่างแรง ไม่น่ากลัวรนจนพลาดไปเลย ป่านนี้มันคงรู้แล้วว่าเธออยู่ในบ้าน เสียงเคาะประตูเงียบลง หรือว่าเจ้านั่นจะเชื่อจริงๆ ว่าไม่มีใครอยู่ โง่ชะมัด โจรอะไร แต่ก็ดีแล้วนี่ มันไปก็ดีแล้ว ห้องทั้งห้องกลับมาสู่สภาวะเงียบสงบ เสียงฝนยังคงกระหน่ำสาดใส่หน้าต่างที่ปิดสนิท เธอกลับมานั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม จิตใจที่หวั่นวิตกเมื่อสักครู่ค่อยๆ สงบลงมาเป็นปกติอีกครั้ง แต่เพียงไม่นานเธอก็ได้ยินเสียงประหลาดอีก มองออกไปด้านนอกตามสัญชาตญาณ แต่ไม่ปรากฏความผิดปกติ เธอเดินไปทั่วห้องตามหาต้นตอของเสียงดังกุ่กกิ่กๆ หรือจะมีหนูมาแอบอยู่ในบ้านเธอ แค่คิดก็ขนลุกแล้ว เธอยังคงเดินไปทั่วจนมาหยุดที่ประตูบ้าน แย่แล้วเสียงดังกุ่กกิ่กมาจากลูกบิดประตูนั่นเอง หญิงสาวเอาหูแนบกับประตูเพื่อฟังให้ชัด และทันใดทัน ประตูก็เปิดผางออก

*ออก* ยากไหม ไม่ยากหรอกเนอะ ^^

"ออกมาทำไมละตอนนี้ เห็นไหมว่าเปียกไปหมดแล้ว" เสียงชายหนุ่มดังขึ้นหน้าประตูบ้าน พร้อมกับเนื้อตัวที่เปียกโชกไปด้วยฝน หน้าตาบอกบุญไม่รับอย่างเห็นได้ชัด

"เมื่อกี้เคาะประตู ได้ยินพี่ดี้ตะโกนออกมา มาดก็นึกว่าจะมาเปิดให้ ฝนตกอย่างนี้กว่าจะหากุญแจไขเข้าบ้านได้ ยากไม่ใช่เล่น" มาดนุ่มยังคงบ่นพี่สาวไม่เลิก

ลองเปลี่ยนมาเป็นบทสนทนาค่ะ คิดว่า "เลิก" คงไม่ยากเนอะ

555 ขอหัวเราะกับชื่อนางเอก พระเอก (รึเปล่า) ก่อน แล้วจะมาต่อให้คราหลังจ้า

ท่านประธานที่เคารพ กระผมขอใช้สิทธิวีโต้เปลี่ยนชื่อตัวละครครับ
เกรงว่ามันจะชัดเจนจนแต่งไม่ออกกันนะ

ถ้าเป็นแนวสยองขวัญก็ไม่น่าจะเปลี่ยน
แต่ถ้าอีโรติกก็เปลี่ยนเถอะจิ้นไม่ออก นะ

"เลิกบ่นเป็นตาแก่ได้แล้ว ก็ใครจะรู้ว่าเป็นเธอ ไหนบอกว่าจะไปนานไม่ใช่เหรอ" ตรีกมลถอนใจโล่งอก นึกว่าคนร้าย ที่แท้ก็เจ้าน้องชายตัวแสบของเธอนั่นเอง มองเขาอย่างปลงๆ ลูกหมาตกน้ำนี่มันเป็นอย่างนี้นี่เอง หนุ่มน้อยเดินสะบัดหัวหูเข้ามาในห้อง
"ก็คิดว่าจะไปนาน แต่พี่ชัชโทรมาบอกว่ากำลังจะมาหาพอดี ผมเลยไม่ต้องไป อ้าว แล้วนี่เขายังมาไม่ถึงอีกเหรอ" มุ่งมาดมองไปรอบๆ
"พี่ชัชจะมาเหรอ มาทำไม" หญิงสาวอดตื่นเต้นไม่ได้ เขากำลังจะมาที่นี่
"ก็ไม่รู้เหรอ มาขอเธอแต่งงานมั้ง" คำตอบทีเล่นทีจริงของน้องชายจอมเฮี้ยว ทำเอาใจสาวเต้นรัวเร็ว

----------------------
"เร็ว" เร็วจ้ามาต่อเร้วเร็ว ^^

ข้อมูลตัวละคร
ตรีกมล - ให้เธอเป็นนางเอกไปละกัน
มุ่งมาด - น้องชายนางเอก
ชัช - ยังไม่รู้จะให้เป็นอะไร ฮาๆๆๆ แต่งไปเรื่อยๆ ก่อน

ไม่มีพล็อต ไม่มีแนว มั่วกันมันส์ๆ จ้า ฮาๆๆๆ

555 ก็ตั้งใจให้ มาดนุ่ม=มุ่งมาด เป็นน้องนางเอกแหละค่ะ เพื่อเิอาำไว้จิกกัดได้ตามสบาย 555

อ้อ...ยัยซ่าส์
แผนเธอเป็นอย่างนี้เองเรอะ!
ได้ๆ เดี๋ยวจัดให้....ฉันจะให้เธอเป็นนางร้ายแนวสยองกึ๋ย(เอ...แต่ว่าไปเรียนนี่นา ทำไมมีเวลามาแหย่ฉันฟระ)
พี่ดี้...โดนพาดพิงแล้วยอมง่ายเหลือเกินนะ(แล้วเปลี่ยนแต่ชื่อตัวเองด้วยนะ...หนอย...เอาตัวรอดคนเดียว)
เจ๊คอปหลงเข้ามา โดนด้วยละกัน ^^
รอแป๊บๆๆๆ ไปนอนคิดแผนพิฆาตยัยซ่าส์(นักเรียนจอมอู้)ก่อน


ข้อมูลตัวละคร(เพิ่มเติม)
ซ่าส์= นักเรียนสาวจอมอู้
เฮลิคอปเตอร์=จอมโจรสาวสุดเซ็กซี่(ขโมยยางรถยนต์)

ที่เหลือยังนึกไม่ออก ต๊ะไว้ก่อน ฮี่ๆ เสร็จแน่...

รู้รักษาตัวรอดเป็นยอดคน ฮึๆๆๆ

เร็วกว่าที่สมองจะสั่งการ ตรีกมลก็เขกมะเหงกตรงหน้าผากของน้องชายจอมกะล่อน ไปหนึ่งที

"โอ๊ย..พี่ตรีมาเขกหัวสุดหล่ออย่างผมทำไม" มุ่งมาดเอามือคลำหน้าผากป้อยๆ หน้าตาแหย๋เกเวอร์เกินความเป็นจริง

"ก็มันหน้าเขกไหมล่ะ มาแบบย่องๆ เข้าบ้านเนี่ย ยิ่งปอดๆ อยู่ด้วย" พี่สาวแสนสวยกล่าวอย่างอารมณ์ดีหลังจากได้เขกกระโหลกน้องชายจอมกวนไปหนึ่งที ทำให้อารมณ์ของเจ้าหล่อนดีขึ้น

"เออ..ว่าแต่ว่า พี่ชัชจะมาแน่นะ" หญิงสาวยิ้ม พร้อมนั่งเหม่อลอย วาดวิมานในอากาศไว้

"ไว้" ง่ายๆ มาต่อเลย เชิญมาโขกมาสับน้องชายได้อย่างเต็มที่จ้า
ครั้งนี้แค่โดนมะเหงกเอง น้อยไปหน่อยนะ ^-^

"ไว้อารมณ์ดีแล้วจะบอก" น้องชายสุดหล่อบอกปัดๆ รีบวิ่งขึ้นชั้นบนของบ้านทันที โดยทิ้งรอยเท้าเปียกน้ำและโคลนตามขึ้นบันไดไปเป็นทาง
หญิงสาวถอนใจบางๆ ครุ่นคิดถึงบางสิ่งที่น่าเคลือบแคลง
มุ่งมาด คลานตามเธออกมาจากท้องแม่เพียงปีเดียว หญิงสาวจำได้ดีว่า วันนั้น เธอตื่นเต้นสุดบรรยาย
แน่ล่ะ น้องชายคนแรก...
แต่ก็มีเรื่องแปลกอยู่เรื่องหนึ่ง เธอเคยคิดจะถามแม่อยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่กล้า ด้วยกลัวว่าคำถามนั้น จะสะกิดตะกอนอดีตที่นอนนิ่งอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจแม่ให้ฟุ้งกระจายขึ้นมาและทำให้แม่ไม่สบายใจอีก
จะไม่ให้เธอแปลกใจได้อย่างไร ก็ในเมื่อ...
หญิงสาวถอนใจอีกครั้ง หันไปมองกระจกอย่างช้าๆ พลันนั้น เธอก็สะดุ้งเฮือก!
ครู่หนึ่ง ก็ระบายลมหายใจออกมาเบาๆ นึกอยากจะด่าตัวเองนัก
ให้ตายเถอะ! แม้เวลาจะล่วงมาจนอายุใกล้เลขสามแล้ว แต่ครั้งใดที่เธอส่องกระจกมองหน้าตัวเอง กลับไม่รู้สึกชินเลยสักครั้ง ต้องตกใจกับใบหน้าของตัวเองทุกที
'ทำไมเราถึงขี้เหร่มากขนาดนี้นะ?' ตรีกมลรำพึงในใจ
'แล้วดูนายมาดสิ หล่อราวเทพบุตรมาจุติ พี่น้องกันแน่หรือ?'
'หรือว่า เราไม่ใช่ลูกของแม่ ในเมื่อแม่ก็หน้าตาออกสวย ทั้งที่วัยล่วงเลยห้าสิบมาแล้ว อีกอย่าง ไม่น่าที่จะเป็นไปได้ที่แม่จะมีท้องติด กันภายในปีเดียว เพราะฐานะทางบ้านก็ไม่ค่อยจะดีนัก'
ความคิดหลากหลายประดังเข้ามาในหัว ยิ่งคิดยิ่งสับสน
เสียงเพลงกระหึ่มขึ้นจากชั้นสอง ดังลั่นลงมาจนถึงห้องนั่งเล่นริมหน้าต่างที่เธอนั่งเหม่อลอยมองสายฝนอยู่คนเดียว
นานแล้ว ที่ฝนไม่ตก แต่เมื่อใดที่พิรุณโปรยลงมา เธอก็อดจะมานั่งจมอยู่ในภวังค์ไม่ได้
เธอชอบฝนตก
ความเย็นของสายน้ำจากฟากฟ้าคงบรรเทาความคิดฟุ้งซ่านออกไปได้บ้าง
ถึงเธอจะขี้ริ้วขี้เหร่อย่างไรก็ช่าง
แต่เธอก็เป็นลูกแม่....

เสียงขลุกขลักจากครัวปลุกเธอตื่นจากภวังค์
หญิงสาวพยายามเงี่ยหูฟังอีกครั้ง
เสียงดังชัดขึ้น!
มีใครอยู่ในครัวแน่นอน!
ใจเธอหล่นวูบ แต่ครู่หนึ่งก็ตั้งสติได้ ค่อยๆ ลุกขึ้นจากเก้าอี้โดยไม่ให้เกิดเสียง
เธอไม่ตกใจนัก คงเป็นเพราะทั้งชีวิต ตกใจภาพที่เห็นในกระจกเงามามากพอแล้ว ค่อยๆ ก้าวไปทางบันได ในใจนึกถึงน้องชายสุดหล่อ หากจะขึ้นไปตามเขา ต้องเดินขึ้นบันได ซึ่งอยู่เหนือครัว การทำเช่นนั้นอาจทำให้โจรรู้ตัวและหนีไปก่อน
ตรีกมลสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด นึกในใจว่า เป็นไงเป็นกัน เธอต้องเข้าไปจับโจรในครัวนั้นให้ได้ สายตามองหาอาวุธ เหมือนโชคไม่เข้าข้าง บริเวณนั้นไม่มีอะไรใช้เป็นอาวุธได้เลยสักอย่าง
แวบหนึ่งหญิงสาวคิดขึ้นมาได้ พลันยิ้มอย่างพอใจ
หน้าตาเธอนี่ไงล่ะ อาวุธ...
เพียงแค่เห็น โจรมันก็คงตกใจจนเป็นลมไปแล้วกระมัง
ระบายลมหายใจเบาๆ นี่คือโชคดีหรือร้ายกันแน่ ที่เกิดมาหน้าตาแบบนี้
ถึงขอบตู้โชว์แล้ว เธอใช้มันเป็นที่กำบัง ค่อยๆ โผล่ศีรษะออกไปมอง
พระเจ้าช่วย!
สิ่งที่เธอเห็น ทำเอาลมแทบใส่
สาวใหญ่นางหนึ่งกำลังขลุกอยู่ในครัว ขอบปากมีคราบเลือดเกรอะติดอยู่สีแดงฉาน แสยะยิ้มมาทางเธอเหมือนรู้อยู่แล้วว่ามีคนแอบดู ดวงตานั้นดุดันเป็นประกาย
เธอจำได้ดี หญิงคนนั้นคือพี่เฮ ยอง จุน ลูกครึ่งเกาหลี แกอาศัยอยู่บ้านติดกันนี่เอง แต่ตรีกมลกับมุ่งมาดมักล้อชื่อพี่เฮว่า เฮลิคอปเตอร์
แต่พี่เฮลิคอปเตอร์คนที่เธอรู้จัก กับหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า ราวกับคนละคน
น่ากลัวเหลือเกิน!
"พี่เฮฯ ทำอะไรคะ?"
ตรีกมลตวาดออกไปเสียงดังลั่น







(ยาวไปหน่อย แต่ก็ยังเก็บไม่หมดขอรับ ยังเหลือนักเรียนสาวจอมอู้อีกคน ไว้มาต่ออีกทีละกัน^^
ทิ้งคำว่า 'ลั่น' ไว้นะครับ ง่ายๆ จ้า )

"ลั่น" เนี่ยนะง่าย - -"

ลั่นคำถามออกไปแล้ว ใจก็เต้นตึกตัก กลั้นใจถามต่อไปอีกว่า
"อะไรกันคะพี่เฮ...ทะ ทะ ทำไมพี่เฮถึง..."
เสียงของตรีกมลตะกุกตะกักเต็มที ขาที่ยืนชักออกอาการสั่น

คนถูกถามไม่ตอบ ดวงตากร้าวที่มองมายังสองพี่น้องแดงก่ำราวกับอสูรร้าย
ตรีกมลกำข้อมือมุ่งมาดไว้แน่นอย่างลืมตัว มารู้อีกทีคล้ายโดนกระตุกแขนเบาๆ
มุ่งมาดเองที่กระตุกแขนเหมือนจะขอความเห็นว่าควรจะ 'เผ่น' หรือเดินเข้าไปดูใกล้ๆ
เมื่อเห็นพี่สาวนิ่งเฉย จึงกระซิบเบาๆ ว่า
"เข้าไปดูใกล้ๆ ดีกว่ามั้ย?"
"แกเข้าไปก่อนสิ ฉันก้าวขาไม่ออก"
มุ่งมาดจับน้ำเสียงสั่นน้อยๆ ของพี่สาวได้ ใช่ว่าเขาจะไม่อกสั่นขวัญผวากับภาพที่เห็น
++++++++++++++++++++++++++
5555 ใครต้นคิดเนี่ย ฮึ เล่นซะเราต่อไม่ถูกเลย

แอบขำคุณ เฮ ยอง จุน คร้าบ แหม...

แล้วให้ต่อคำไหนนี่
เห็น
แหม
?.....

เห็นสภาพอย่างนี้แล้ว มุ่งมาดได้แต่คิดในใจ เป็นไงเป็นกัน
ความหล่ออันไม่น้อย(แบบคิดไปเอง)ของเราคงทำให้พี่เฮฯ ได้สติขึ้นมาบ้าง
ว่าแล้วมุ่งมาดก็สืบเท้าเข้าไป

"พี่ฮะ..ฮะเฮฯ ครับ พี่ทำอะไรอยู่ครับ" มุ่งมาดกลั้นใจถามด้วยเสียงสั่นระรัว
"อ้าว! ไม่เห็นหรือไงว่ากำลังปั่นน้ำสตอเบอรี่อยู่ ปั่นยากเหมือนกันนะ" เฮ ยอง จุน ตอบกลับมาพร้อมชูถุงที่เต็มไปด้วยลูกสตอเบอรี่สีแดงสด
"วันนี้ผ่านซุปเปอร์ฯ เห็นมันลดราคาแล้วเกิดอาการอยากกินน่ะ แต่เครื่องปั่นที่บ้านมันเสียพอดีเลยมาปั่นที่นี้ กะว่าปั่นเสร็จจะยกออกไปให้กินกัน เสียท่าตรงที่ดันปิดฝาเครื่องปั่นไม่สนิทเนี่ย กระเด็นเต็มไปหมด แต่รสชาติโอเคนะน้องๆ"

ตรีกมลและมุ่งมาดแทบจะถอนหายใจพร้อมกัน ทันใดนั้นเองเสียงกริ๊งหน้าบ้านก็ดังขึ้น

***********************************************************
คำว่า "ขึ้น" ค่า รีบๆ มาต่อนะคะ

"ขึ้นไปแต่งตัวก่อนนะ พี่ชัชแน่เลย"

ตรีกมลวิ่งตาลีตาเหลือกออกจากครัวไปขึ้นบันได

มุ่งมาดมองตามพี่สาวสุดที่รักแบบปลงๆ คิดในใจว่าแต่งยังไงก็ไม่สวยไปกว่านี้หรอก ไม่เหมือนเขาที่แสนจะหล่อลากกกกกก จนสาวๆ มองแล้วก็เมินด้วยความสะเทิ้นอาย คงเพราะกลัวจะทานแรงเสน่ห์ของเขาไม่ไหวกระมัง (แต่ทำไมเมินเสร็จแล้วหันไปซุบซิบกันทำหน้าเบ้เขาก็ยังไม่เข้าใจจนทุกวันนี้)

ชายหนุ่มเดินส่ายอาดๆ เหวี่ยงซ้ายทีขวาทีตามประสาคนน้ำหนักเกินมาตรฐานชายไทย ตั้งใจจะออกไปดูว่าใช่พี่ชัชหรือเปล่า แต่ทำไมศอกไหล่มันไพล่ไปกระแทกกรอบประตูได้ก็ไม่รู้เหมือนกัน เสียงพี่เฮฯ ถามเนือยๆ มาจากแถวๆ โถปั่น

"เอาค้อนตรากระต่ายมั้ยมาด เผื่อจะแบนลงซักนิด"

ชายหนุ่มหันไปแยกเขี้ยวนิดเดียว หารู้ไม่ว่าภาพที่เห็นทำให้สาวเฮฯ ตกใจกลัวยิ่งกว่าสตรอเบอรี่ปั่นกระจายเต็มเพดานเสียอีก แอบพึมพำเสียงเบากลัวน้องได้ยิน "คนอะไรหน้าตาเหมือนตูดบาบูนแล้วยังจะอวดเหงือกอีก"

แน่นอนว่า "สุดหล่อ" (ในสายตาตัวเอง) ไม่ได้ยินแน่ๆ หันกลับไปย่ำโครมๆ เหมือนกลัวบ้านจะไม่พัง พอถึงประตูก็กระชากพรืดออก

ว่างเปล่า...

คิดไม่ออก ต่อไม่ถูก ขอขำก่อน
ฮาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ กั๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ฮ่าฮ่าฮ่า โอ๊ย เฮียพี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

วันนี้ไขมันแตกตัวเพราะเฮียพีทแท้ๆ เลย นั่งอ่านหัวเราะจนน้ำตาไหล (นึกถึงตอนอ่านกระทู้ขำๆ ของรักดี อ่านทีไรทำเอามูล่าร์ ฮาไขมันกระจายทุกที)

เน็ตใครแรง (เจ๊ดี้) รบกวนเข้าไปงมๆ ย้ายกระทู้ เกมฮาๆ ของเราไปที่ห้องนั่งเล่น เอนกาย พักผ่อน ดีกว่า แล้วตั้งชื่อห้องเล่นเกมอะไรก็ได้ค่ะ ใช้ยูส แอนด์ พาส ตามที่แจ้งไว้ได้เลยค่ะ

ฮึ่ม..!!!
พี่พีท...
จดไว้ๆ ใครมั่ง
1. ยัยซ่าส์
2. พี่พีท
3. ยัยล่าร์(โดนด้วย ฐานหัวเราะเยาะ)

รับแซ่บจ้า เดี๋ยวลองดู
แต่ถ้าย้ายแล้วมันหายไปกับอากาศทำไงง่ะ
วิตกจริตไปตามประสาคนหลังเขา

ชอบๆ ค่ะ ถูกใจที่ซู้ดดดดดดดดดดดดดดเลยค่ะีพี่พีท เห็นภาพมากๆ การบรรยายที่ดีเป็นอย่างนี้นี่เอง 55