แม่ตัวดีที่รัก...บทที่ ๑

บทที่ ๑

ในห้องจัดเลี้ยงแบบบอลรูมตกแต่งอย่างหรูหราด้วยผ้าไหมสีทองและสีขาวไปทั่วบริเวณ โคมแชนเดอเลียร์ขนาดใหญ่ห้อยระย้า ส่องแสงเหลืองนวลสว่างไสว เก้าอี้ทุกตัวผูกด้วยโบว์ผ้าไหมสีทองอลังการ แขกเหรื่อนั่งกระจายเต็มทั่วทุกโต๊ะ ต่างแต่งกายด้วยชุดราตรีสุดหรู ประดับประดาด้วยเครื่องประดับราคาแพง สะท้อนแสงแวววาววูบวาบจนน่าหวั่นเกรงว่าถ้ามองตรงๆ อาจจะทำให้ประสาทตาเสื่อมได้

ทัศนัย สิทธิธรรมบริบูรณ์ คุ้นเคยกับงานหรูหราที่แขกครึ่งงานมีตราตั้งเป็นคุณหญิงคุณนายเช่นนี้เป็นอย่างดี ด้วยธุรกิจของครอบครัวที่ครองส่วนแบ่งการตลาดสูงสุดในส่วนอสังหาริมทรัพย์ ทำให้ทายาทคนเดียวอย่างเขาต้องติดสอยห้อยตามบิดามารดาไปร่วมงานเลี้ยงประเภทนี้ตั้งแต่เด็กจนโต แต่งานนี้ออกจะพิเศษกว่างานอื่นๆ ที่เคยไปมา อาจจะเพราะชื่อเจ้าของงานที่ติดหราอยู่บนเวที ‘นิตยา-ศุภลักษณ์’ ชายหนุ่มมองเห็นอักษรภาษาอังกฤษตัวเอ็นและตัวเอสที่พันเกี่ยวกัน เหมือนเป็นสัญญาที่บอกว่าเจ้าของตัวอักษรทั้งสองตัวจะผูกพันเกี่ยวกันเป็นคนเดียว

นิตยาในชุดเจ้าสาวดูสวยกระจ่างยิ่งกว่าทุกวัน เทพธิดาตัวน้อยของเขาในวัยเยาว์มาถึงตอนนี้กลายเป็นเจ้าหญิงผู้เลอโฉมยืนเคียงข้างกับชายหนุ่มมาดเท่ในชุดสีขาวสะอาดตา เจ้าบ่าวที่นับจากนี้ไปจะเป็นเจ้าของที่แท้จริงในหัวใจและเรือนกายของเจ้าหญิง ทัศนัยไม่แน่ใจว่าเขารู้สึกอย่างไร อาจจะใจหายที่หญิงสาวที่ครอบครัวจับจองไว้ให้เขาตั้งแต่ยังเล็ก วันนี้เลือกทางเดินตามหัวใจของตัวเอง ขัดคำสั่งของเตี่ยและแม่แต่งงานกับชายหนุ่มที่เธอรัก

ความที่ผูกพันกันมาตั้งแต่เด็ก เพราะทั้งสองครอบครัวสนิทสนมกัน ทำให้ทัศนัยอดห่วงเจ้าสาวคนสวยไม่ได้ นิตยาพบศุภลักษณ์เจ้าบ่าวของเธอตอนที่ไปเรียนที่เมืองนอก คบหากันเพียงปีเดียวก็ตัดสินใจแต่งงาน มันออกจะรวดเร็วเกินไปในความคิดเขา และนี่ก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่เตี่ยและแม่ของนิตยาไม่ต้องการให้ลูกสาวด่วนแต่งงาน แต่นิตยาก็ยื่นคำขาดด้วยประกาศิตที่แทบจะทำให้พ่อแม่หัวใจวาย

“นิดท้องค่ะ ถ้าไม่ยอมให้แต่ง นิดก็จะอุ้มท้องไม่มีพ่ออวดชาวบ้าน เตี่ยกับแม่คงชอบใจใช่ไหมคะ”

เจ้าสัวเกียรติกับคุณหญิงนาถยาแทบลมใส่ ในที่สุดจึงต้องตกกระไดพลอยโจนยอมให้เกิดงานแต่งนี้ขึ้น ทั้งเจ้าสัวเกียรติและคุณหญิงนาถยามาเล่าเรื่องและขอโทษขอโพยพ่อแม่ของเขาถึงที่บ้าน คุณหญิงนาถยาร้องไห้สะอึกสะอื้นอับอายที่ลูกสาวไม่รักนวลสงวนตัว ปล่อยให้ท้องก่อนแต่ง และที่สำคัญการหมั้นหมายระหว่างเขากับนิตยาที่ตกลงกันไว้แล้วว่าจะจัดการเป็นเรื่องเป็นราวหลังจากนิตยาเรียนปริญญาโทจบจากเมืองนอก ก็เป็นอันต้องล้มไปด้วย

ชายหนุ่มรู้สึกใจหายในตอนแรก เพราะยังไงเสียนิตยาก็สนิทสนมกันมาแต่เล็กแต่น้อยถึงขนาดโดนจับคู่กัน ตัวหญิงสาวเองก็ไม่ได้แสดงท่าทีรังเกียจอะไรกับความเจ้ากี้เจ้าการของพ่อแม่ ออกจะเต็มใจเสียด้วยซ้ำ ความน่ารักช่างฉอเลาะของเธอทำให้ทัศนัยรู้สึกสบายใจเวลาที่อยู่ใกล้ เขาไม่เคยมานั่งสำรวจความรู้สึกว่าคิดอย่างไรกับหญิงสาวกันแน่ เพียงแค่ทำตามใจบุพการี ในเมื่อเขาเองก็ยังไม่มีใครเป็นคนสำคัญ จึงเออออคล้อยตาม

เศร้าไปสองสามวันชายหนุ่มก็กลับมาเป็นปกติ เขาคิดว่าหญิงสาวเลือกในสิ่งที่ต้องการ เขาควรจะดีใจด้วยและอวยพรให้ชีวิตคู่ของทั้งสองคนเรียบร้อยราบรื่น แต่เมฆหมอกของปัญหาก่อตัวขึ้นตั้งแต่ยังไม่เริ่มชีวิตสมรสอย่างแท้จริงด้วยซ้ำ

“ผู้หญิงคนนั้นไงคะพี่ทัด ที่นิดเคยเล่าให้ฟัง” นิตยากระซิบบอกเขา สายตาจับจ้องเจ้าบ่าวสุดหล่อยืนหัวเราะคุยกับหญิงสาวอีกคน

“ที่บอกว่าเป็นแฟนของเอก ที่เมืองไทยน่ะเหรอ” ทัศนัยถาม มองตามสายตาเจ้าสาวไปยังคู่สนทนาที่กำลังคุยกันอย่างออกรส

“แฟนที่ไหนคะ คู่ขาสิไม่ว่า ถึงพี่เอกจะไม่เคยยอมรับออกมาตรงๆ แต่นิดรู้ว่าใช่ค่ะ เคยอยู่ร่วมบ้านกันมาก่อน ถ้าบอกว่าไม่มีอะไร นิดไม่มีทางเชื่อหรอก แล้วพี่ทัดดูสิคะ งานแต่งของนิดแท้ๆ ยัยนั่นยังหน้าด้านมายืนออดอ้อนเจ้าบ่าวของนิดอยู่ได้” น้ำเสียงนิตยาบ่งบอกความรังเกียจอย่างชัดเจน ซึ่งทัศนัยก็พอจะเข้าใจ ของของใครก็ต้องหวงห่วงเป็นธรรมดา ยิ่งมีลูกของศุภลักษณ์ติดท้องอยู่แล้วตอนนี้ คงเข้าตำราเสียทองเท่าหัวไม่ยอมเสียผัวให้ใคร

ชายหนุ่มมองสำรวจหญิงสาวในชุดกระโปรงเดรสสายเดี่ยวสีน้ำเงินยาวถึงเข่าที่ขับผิวขาวของเธอให้สว่างสวย ผมเกล้าเป็นมวย มีปรอยผมห้อยระย้าทำให้คอระหงนั้นดูเซ็กซี่ไม่น้อย มือข้างหนึ่งเท้าสะเอว อีกมือถือแก้วไวน์ขาวเอาไว้ ท่ายืนก๋ากั๋นเหมือนนักเลงขัดกับชุดสวยที่สวมอยู่จริงๆ แต่ถ้าไม่ใจกล้าไม่บ้าบิ่นพอ เธอคงไม่มายืนหัวร่อต่อกระซิกกับชายหนุ่มเจ้าบ่าวอดีตคู่ขาโดยไม่เกรงใจเจ้าสาวแบบนี้แน่ ยิ่งมองก็ยิ่งนึกรังเกียจ ผู้หญิงประเภทนี้เขาเห็นมานักต่อนัก ข้างนอกดูสะอาดสวยงาม แต่ภายในใจสกปรกเหม็นเน่า ลูกเขาผัวใครไม่เคยสน ขอแค่ตัวเองพอใจเท่านั้นเป็นพอ

ตลอดเวลาพิธีการบนเวที ทัศนัยลอบจับตาดูการเคลื่อนไหวของอดีตคู่ขาเจ้าบ่าวอยู่ตลอด ชายหนุ่มไม่แน่ใจว่าเพราะอะไร แต่เขาสังหรณ์ใจว่าผู้หญิงคนนี้ต้องมีแผนการณ์อะไรในใจ ดูสีหน้าที่มุ่นขมวดตลอดเวลานั่นแล้ว เขาบอกได้เลยว่าผู้หญิงคนนี้ไม่น่าไว้ใจ แค่เพียงชั่วไม่กี่นาทีที่เขาหันไปสนใจการสัมภาษณ์บ่าวสาวบนเวที หันกลับมาอีกครั้ง สาวสวยในชุดน้ำเงินก็หายไปจากโต๊ะเสียแล้ว ทัศนัยรีบขอตัวออกจากโต๊ะลุกเดินออกไปนอกห้องจัดเลี้ยงทันที ภายนอกงานไม่มีใครเหลือนอกจากเพื่อนสาวสองคนของนิตยาที่นั่งประจำอยู่ที่โต๊ะเขียนคำอวยพรและแจกของที่ระลึก

“พี่ทัด มองหาใครคะ” สุรีย์เพื่อนสาวคนหนึ่งของนิตยาที่เขารู้จักดีทักขึ้น

“ก้อยเห็นผู้หญิงชุดสีน้ำเงินที่เพิ่งเดินออกมาจากงานไหม”

“อ๋อ ผู้หญิงสวยๆ ผมเกล้าเหรอคะ เห็นเดินไปทางห้องน้ำน่ะค่ะ” ทัศนัยพยักหน้ารับ เดินตรงไปทางห้องน้ำตามคำบอก ชายหนุ่มยืนเก้กังอยู่หน้าห้องน้ำหญิง ได้ยินเสียงอาเจียนโอ้กอ้ากมาจากในห้องน้ำ เขายิ่งหวั่นใจแทนนิตยาเพิ่มขึ้น หรือว่าผู้หญิงคนนั้นจะท้องกับศุภลักษณ์เหมือนกัน ยัยหนูนิดของเขาเจอปัญหาใหญ่เสียแล้ว

ไม่นานหญิงสาวก็เดินคุยโทรศัพท์มือถือออกมาจากห้องน้ำ ทัศนัยไม่ได้ตั้งใจสอดแต่ช่วยไม่ได้ที่เขาจะได้ยินเสียงหวานตอบคนในโทรศัพท์ไปว่า

“ไม่มีทาง พิมไม่ยอมเสียเขาหรอกค่ะ พิมจะเอาเขากลับมาอยู่กับพิมให้ได้”

พรทิวาปิดโทรศัพท์มือถือ ก้าวโซเซไปตามทาง รู้สึกเวียนหัวจนแทบเดินไม่ไหว ต้องเกาะข้างฝาพยุงตัวเองเดินไปตามทางจนถึงหน้าลิฟต์ หญิงสาวปลอบตัวเองให้อึดอีกนิด บ้านอยู่ไม่ไกลมากขับรถแป๊บเดียวก็คงถึง ขัดใจที่ลิฟต์ช่างเดินทางช้าเหลือเกิน ห้องจัดเลี้ยงอยู่ชั้นสิบเธอต้องลงไปที่ชั้นสองเพื่อออกทางเชื่อมไปที่จอดรถของโรงแรม ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออก หญิงสาวรีบผลุบเข้าไปและกดปิดทันที แต่ประตูก็ถูกกั้นให้เปิดขึ้นอีกครั้ง ก่อนชายหนุ่มร่างสูงจะเดินตามเข้ามา พรทิวาไม่อยากสนใจใครทั้งสิ้นกดปิดอีกครั้งและกดชั้นสองเป้าหมายของเธอ ก่อนจะถอยไปยืนชิดผนัง หลับตาลงช้าๆ ไม่ได้สนใจผู้ร่วมทางที่ยืนเคียงข้างเธอ

ลิฟต์ค่อยๆ เคลื่อนตัวลงไปช้าๆ แต่แล้วก็กระตุกอย่างแรงจนร่างเธอเซไปชนชายหนุ่มร่วมลิฟต์ ท่อนแขนแข็งแรงโอบเธอไว้มั่น หญิงสาวส่งเสียงกรี๊ดเบาๆ เมื่อไฟเพดานดับลง

“บ้าฉิบ” เธอได้ยินเสียงทุ้มสบถ สองแขนของเขายังกอดเธอไว้ หญิงสาวผลักตัวเองออกจากอ้อมอกคนแปลกหน้า

“นี่คุณ ปล่อยฉันได้แล้ว มากอดฉันทำไม” เธอส่งสายตาพิฆาตไปให้ใบหน้าในเงามืด เขาคงมองไม่เห็นหรอก

“ผมไม่ได้อยากจะกอดคุณนักหรอก คุณเองต่างหากที่โผเข้ามาหาผม” เขาโต้กลับ เธอถอยออกห่างจากคนแปลกหน้าที่ฉวยโอกาสแล้วยังมากล่าวหาว่าเธอหน้าด้านโผไปหาเขาก่อน บ้าชะมัด

“สวัสดีค่ะ แผนกรักษาความปลอดภัยนะคะ มีใครติดอยู่ในลิฟต์หรือเปล่าคะ”

“มี-มี” สองเสียงตอบรับขึ้นพร้อมกัน

“มีทั้งหมดกี่ท่านคะ”

“สอง-สอง” หนุ่มสาวร้องรับขึ้นพร้อมกันอีกครั้ง

“ไม่ต้องตกใจนะคะ เกิดกระแสไฟฟ้าขัดข้องเล็กน้อย เรากำลังชักลากลิฟต์ลงมาชั้นล่าง รบกวนรอสักครู่นะคะ”

“สักครู่ของคุณนี่นานแค่ไหน ผมไม่ได้มีเวลามากนักนะ อะไรกันโรงแรมใหญ่ขนาดนี้ ปล่อยให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ได้ยังไง แล้วนี่ไฟก็ไม่มี ผมไม่ใช่มนุษย์ถ้ำนะ” ชายหนุ่มบ่นเสียงเกรี้ยวกราดจนพนักงานจากแผนกรักษาความปลอดภัยต้องเอ่ยขอโทษเสียงหงอ พรทิวาอมยิ้มกับความคิดตัวเอง นายคนนี้ท่าทางอย่างกับลูกที่พ่อแม่ตามใจจนเสียคน โวยวายอย่างกับโลกจะแตก เว่อร์ซะไม่มี ก็ไม่แน่หรอก อาจจะเป็นลูกคุณหญิงคุณนายคนไหนสักคนในงานนั่น คิดถึงงานแต่งที่เพิ่งจากมาแล้วก็ขนลุก เกิดมาไม่เคยไปงานที่หรูหราฟู่ฟ่าแบบนี้มาก่อน คนพวกนี้เหมือนอยู่กันบนโลกอีกใบที่แตกต่างจากโลกของเธอโดยสิ้นเชิง

เสียงเอะอะของนายคนเอาแต่ใจมีประโยชน์ทีเดียว เพราะไม่นานไฟเพดานลิฟต์ก็สว่างขึ้น และเธอรู้สึกว่าตัวลิฟต์ค่อยๆ เคลื่อนที่ช้า เธอเหลือมมองชายหนุ่มร่วมลิฟต์ที่ยืนอยู่ฝากตรงข้าม เขาอยู่ในชุดสูทสีน้ำเงินเข้มผูกเทคไทสีเหลืองนวล ใบหน้าคมเหลี่ยมอย่างผู้ชาย ดวงตาวาวจ้องมองมาที่เธอ หญิงสาวก้มสำรวจตัวเองแล้วก็ตกใจเมื่อเห็นว่าเขามองอะไร สายเสื้อที่ควรจะอยู่บนบ่าตกลู่มาที่ต้นแขน เปิดเผยไหล่ขาวไปจนถึงเนินอกดูล่อแหลม หญิงสาวรีบจัดเสื้อผ้าตัวเองให้เข้าที่ดึงคอเสื้อขึ้นสูง ยกมือขึ้นกอดอกตัวเอง ปิดบังสายตาซอกซอนของชายหนุ่มที่มองจ้องอย่างไม่เกรงใจ น่าเกลียดที่สุด หน้าตาก็ดี แต่ทำท่าทางหื่นจนออกนอกหน้า จ้องมองเธอย่างกับหมาป่ามองลูกแกะ ภาวนาขอให้ลิฟต์เปิดออกเร็วๆ ขืนอยู่ใกล้ผู้ชายโรคจิตคนนี้นานๆ เกิดเขาบ้าเลือดลุกขึ้นมาปล้ำเธอจะทำยังไง คนสมัยนี้ยิ่งไม่น่าไว้ใจ ถ้าเขาทำมิดีมิร้ายเธอตอนนี้ ใครก็คงช่วยไม่ได้ อกใจสาวเต้นแรงด้วยความหวาดระแวง

ทัศนัยกลับไม่อยากให้ลิฟต์เปิดออก อยากจะมองสำรวจหญิงสาวที่ได้ชื่อว่าเป็นอดีตคู่ขาของศุลักษณ์ให้เต็มตากว่านี้ เมื่อสักครู่ได้กอดเต็มตัวแล้วอดสูดกลิ่นหอมจากร่างบางในอ้อมกอดไม่ได้ ร่างอิ่มกลิ่นหอมแบบนี้นี่เองนายศุภลักษณ์ถึงได้ยังตัดไม่ขาด และก็ยิ่งตะลึงมองโดยไม่รู้ตัวเมื่อไฟสว่างขึ้นและเห็นเธอยื่นยั่วยวนอยู่ตรงหน้า เนินอกสวยอวบอิ่มจนเกือบล้นออกจากปราการเสื้อสีน้ำเงินตัวสวย ไหล่ลาดขาวละมุนจนชายหนุ่มอดจินตนาการไม่ได้ว่ามันจะนุ่มนวลขนาดไหนถ้าได้เชยชิด แม่คู่ขาทำท่าทางเหนียมอายปิดบังอย่างกับไม่เคยผ่านเรื่องอย่างว่ามาก่อน แต่นานยิ่งทำให้อารมณ์หนุ่มกรุ่นขึ้นไปอีก ผู้หญิงที่ชอบทำท่าเอียงอายแบบนี้ เขาเห็นมาเยอะแล้วเวลาขึ้นเตียงลีลาเผ็ดร้อนจนไม่น่าเชื่อ

ทัศนัยอดเปรียบเทียบหญิงสาวตรงหน้ากับนิตยาไม่ได้ นิตยาสวยหวาน ออกแนวน่ารักน่าทะนุถนอม เหมือนเจ้าหญิงน้อย เธอจะหาเรื่องมาชวนคุย มาเล่าให้ฟังจนทำให้คนอยู่ใกล้เพลิดเพลินผ่อนคลาย แต่กับอีกคนตรงหน้านี้ ถึงแม้ใบหน้ารูปหัวใจจะดูอ่อนหวาน แต่แม่คุณกลับชอบทำหน้าบึ้งคิ้วขมวด แต่ก็ไม่แปลก ใครจะไปยิ้มอยู่ได้ สามีไปแต่งงานกับหญิงอื่นที่ดูดีกว่าตัวเองในทุกด้านแบบนี้ ก็คงต้องกลัดกลุ้มเป็นธรรมดา ลักษณะบางอย่างในตัวผู้หญิงคนนี้ทำให้ทัศนัยกังวล ความเย้ายวนของเธอจะทำให้ศุภลักษณ์ทิ้งนิตยากลับมาหาเธอหรือเปล่า เขาไม่รู้ตื้นลึกหนาบางในความสัมพันธ์ของคนคู่นี้นัก แต่ก็ออกจะเห็นด้วยกับนิตยาตรงที่ว่า ถ้าได้อยู่ร่วมบ้านร่วมชายคากับหญิงสาวเซ็กซี่คนนี้ ใครจะอดใจไหว ศุภลักษณ์ก็คนธรรมดาไม่ใช่อรหันต์นี่นา

ในที่สุดประตูลิฟต์ก็เปิดออก พนักงานโรงแรมยืนอออยู่เต็ม คอยต้อนรับและขอโทษแขกผู้มีอุปการะคุณของโรงแรม หญิงสาวคนสวยแทบจะวิ่งออกจากลิฟต์เลยทีเดียว แต่ยังไม่ทันก้าวพ้นประตูร่างบางก็ทรุดฮวบลง ทัศนัยเข้ารับร่างเธอไว้ได้ก่อนจะทรุดลงไปกับพื้น ช้อนร่างบางเบาหวิวขึ้นแนบอกไปวางที่โซฟาในล้อบบี้

“ทางเราต้องกราบขอประทานโทษอีกครั้งนะครับ มันเป็นเหตุสุดวิสัยจริงๆ ครับ” พนักงานของโรงแรมเข้ามาขอโทษขอโพยแขกหนุ่มและแขกสาวที่หมดสติอยู่ในอ้อมแขน

“ไม่ต้องมาขอโทษ คุณบอกมาเลยว่าจะรับผิดชอบยังไง ดูสิ เธอตกใจจนเป็นลมไปแล้ว” ทัศนัยไม่รู้ว่าทำไมหญิงสาวหน้าบูดถึงได้ใจเสาะเป็นลมเอาง่ายๆ แบบนี้ พยายามคิดว่าจะทำยังไงกับเธอดี ปล่อยให้นอนอยู่ที่โซฟาในล้อบบี้เหรอ จะใจร้ายเกินไปหน่อยไหม จะพาเธอกลับคอนโดของเขาก็ใช่เรื่อง เธอไม่ใช่ผู้หญิงของเขาเสียหน่อย

“เอาอย่างนี้ดีไหมครับ เดี๋ยวผมจะเปิดห้องพิเศษให้คุณผู้หญิงของคุณพักก่อน ทางเรารับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมดครับ” ทัศนัยกลั้นยิ้ม สาวสวยคนนี้กลายเป็นคุณผู้หญิงของเขาไปเสียแล้ว ชายหนุ่มตกลงรับข้อเสนอ มันน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด ให้แม่นี่พักที่โรงแรมก่อน

ทัศนัยอุ้มหญิงสาวขึ้นไปจนถึงห้องพัก ชายหนุ่มอดมองเรือนร่างที่ซอนซบอยู่แนบอกไม่ได้ เธอไม่ได้ผอมแห้งเหมือนสาวๆ สมัยนี้ที่แข่งกันอดจนตัวแห้งอย่างกับเด็กเอธิโอเปีย หน้าอกอวบอิ่มได้รูปสวย ใบหน้าเกลี้ยงเกลายามหลับไหลดูอ่อนโยนขึ้นมากทีเดียว จมูกนิด ปากบางเป็นกระจับเคลือบสีลิปสติกแวววาวดูเหมือนขนมหวานน่าลิ้มลองสักครั้ง ชายหนุ่มสะบัดหน้าไล่ความคิดพิสดาร ตั้งใจว่าส่งเธอขึ้นห้องแล้วจะกลับลงไปดูงานเลี้ยงเสียหน่อย ก่อนกลับคอนโด

แต่พอวางร่างสาวบนเตียงนอน พนักงานที่ขึ้นมาส่งถอยออกไปแล้ว เขากลับยืนครุ่นคิดนึกถึงสิ่งที่เขาได้ยินเธอพูดทางโทรศัพท์ตอนที่ออกจากห้องน้ำ คืนนี้บ่าวสาวก็ค้างที่โรงแรมเหมือนกันเสียด้วย แล้วถ้าแม่นี่ตื่นขึ้นมา หาเรื่องออดอ้อนให้ศุภลักษณ์ออกจากเรือนหอมาหาเธอ นิตยาคงอกแตกตายแน่ๆ บางทีเขารอจนกว่าเธอจะฟื้นแล้วไปส่งเธอออกจากโรงแรมน่าจะดีกว่า อย่างน้อยก็แน่ใจว่าแม่สาวทรงเสน่ห์คนนี้จะไม่ไปวุ่นวายคู่บ่าวสาวในคืนดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์

ชายหนุ่มก้มมองหน้าขาวผ่อง แก้มนวลที่แม้จะดูซีดเซียวแต่ก็น่าชมไม่น้อย เขาค่อยๆ ก้มลงดอมดมกลิ่นแก้มนาง

“อันนี้เป็นค่าแรงของฉันที่แบกเธอขึ้นมา ตื่นซะทีแม่ตัวดี ฉันจะได้กลับบ้านนอนบ้าง”

เรื่องโปรยไม่ได้เขียน เรื่องเขียนไม่ได้โปรย ฮาๆๆ
เรื่องนี้ขอลองสนาม ไม่มีพล็อตซับซ้อน อ่านเรื่อยๆ
กำลังหาแนวของตัวเอง อ่านของคนอื่นจนมึน ^^

ขอบ่นหน่อย อัพนวนิยายยากจัง มันนี้ทำไมบอร์ดอืดชะมัด แม่ตัวดีที่รัก...บทที่ ๑ Icon_evil

บอร์ดคงกินเยอะครับ เลยอืด^^
เขียนดี๊ดี....เรื่องนี้มีรายละเอียดเยอะดี
แต่นามสกุลของตาทัศนัย ทำไมยาวจังอ่ะเจ๊? บัตรประชาชนหมอนี่ขนาดเอสี่รึเปล่านี่
ไม่รู้จักโคมแชนเดอร์เลียอ่ะ ที่บ้านเคยใช้แต่ตะเกียง ขยายได้มั้ย^^

กลัวสว. จะอ่านลำบากเลยขยายขนาดเสียตัวเบ้อเริ่ม

โคมแชนเดอเลียร์ก็โคมระย้าตามโรงแรมนั่นแหละค่ะ
อยากจะเอารูปมาให้ดูแต่แอดรูปไม่เข้า ไม่รู้ทำไง
ลองไปกูลเกิ้ลหา chandelier เองละกันนะจ๊ะ

นามสกุลคนรวยก็งี้แหละ ต้องยาวหน่อย ฮาๆๆ ^^

ยิ่งเขียนยิ่งดี อยากเขียนดีแบบนี้บ้างจัง
ตกลงเรื่องนี้ โรแมนติก หรือ อิโรติก คะ
จะได้จิ้นล่วงหน้า ฮิๆ

ตามวัถุประสงค์ของบอร์ดค่ะ ^^

จ้า..งั้นรออ่าน เร็วๆ หน่อยนะจ๊ะ

น้องดี้จ๋า
ขอบคุณมากค่ะ น้องดี้นำร่องเรื่องร้อนมาอย่างนี้
ทำให้ต่อมอีโรติคพี่ปูถูกกระตุ้นแล้วค่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า
เดี๋ยวพี่ปูจะรีบไปเขียนเรื่องร้อน ๆ เป็นเพื่อนจ้า รอหน่อยนะ

เย้!!! ต่อมอีโรติคพี่ปูทำงานแล้ว จะได้อ่านอะไรหนุกๆ แล้ว ^o^

พี่คอป รอนิดนะจ๊ะ ไม่ได้เขียนตุน เขียนแล้วลงเลย แต่ละบทอาจจะช้าหน่อยนะ อย่าเพิ่งเบื่อกันก่อนล่ะ ^^

หุ..หุ..ตามเข้ามาหาแรงกระตุ้น แรงถีบ แรงส่ง ในการเขียน เย็นนี้คงลงมือได้ซักที ฮ่า ฮ่า ฮ่า

สู้ๆ ค่ะ พี่ณดา
เขียนมาแบ่งกันอ่าน

ตลอดเวลาพิธีการ >>> เอาแค่ ...ตลอดพิธีการ...ดีกว่ามั้ย อ่านทีแรกนึกว่ากล่าวถึง พิธีกรที่ไมใช่ พิธีการ แฮ่ๆ แอบงงคนเม้นท์ จ๊าก

"มี-มี" >>> มันพร้อมกันยังไง มีตั้ง มีก่อนและมีหลัง ฮ่าฮ่าฮ่า แซวเล่นค่าแซวเล่น ป่วนให้หมั่นไส้เฉยๆ ...แต่ "มี!" แบบนี้น่าจะได้อารมณ์กว่านะคะ "สอง-สอง" ก็เหมือนกัน "สอง" เดียวก็ได้เพราะพูดพร้อมกัน

ตรงประโยคที่ว่า (อยู่กลางๆ วรรคไหนไม่รู้) ...น่าเกลียดที่สุด หน้าตาก็ดี ...บราๆๆ น่าจะตบขึ้นย่อหน้าใหม่ ประมาณว่ามันเป็นซีนเปลี่ยนอารมณ์นางเอก (ที่กำลังคิดในใจ รึเปล่า) เพราะก่อนหน้านี้มันเป็นแค่การบรรยายของบุรุพที่ 3

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
โห...เจ๊บัดดี้นำร่องได้สวยวาบๆ แม่ตัวดีที่รัก...บทที่ ๑ Icon_razz

รอบทสองค่ะ

ปล. หลังปีใหม่คงจะเข้ามาอัพเดตบอร์ด สว. ได้ตามปกติค่ะ คงต้องใช้บริการเน็ตองค์การโทรศัพท์เช่นเคย T_T

ขอบคุณ สำหรับเม้นท์ค่ะ สงสัยบทสองต้องรอนานหน่อย
คืบเป็นหนอนชาเขียวเลยตอนนี้ ช้ามากๆ ^_^

ชิมเมโจด๊าย ชิมเมโจได ชิมเมโจได๋ เอาอิโรฯ เธอมา (ลง)... ร้องเพลงเพี้ยน แม่ตัวดีที่รัก...บทที่ ๑ Icon_lol

» บทที่ 1 จุดเริ่มต้น
» บทที่ 3 สุดทางสวาท...ณดา
» บทที่ 2. สุดทางสวาท (จุดเริ่มต้น) โดย warada